W 1908 roku, być może pod wpływem pogarszającego się stanu zdrowia, Wojtkiewicz zaczął tworzyć w gorączkowym napięciu, bez chwili odpoczynku, jak gdyby w przeczuciu zbliżającej się śmierci. W niemal obsesyjnym zapamiętaniu
penetrował mikroświat dziecięcych przeżyć i pragnień, dostrzegając w nim archetypiczne wzorce zdolne odsłonić pierwotny, zagubiony w procesie dojrzewania sens ludzkiego życia. Powstały wówczas dwa cykle obrazów
zatytułowane "Z dziecięcych póz" i "Ceremonie", wprowadzające widza w utopijną krainę, w której, tak jak w marzeniach dziecka, swobodnie splata się fantazja i rzeczywistość. Nie jest to jednak
wizja radosnego, beztroskiego dzieciństwa, mali bohaterowie tych dzieł wydają się naznaczeni nieusuwalnym piętnem smutku i melancholii. Obrazy tworzące cykl "Z dziecięcych póz" nie tworzą fabularnej sekwencji,
nie łączy ich tożsamość bohaterów ani scenerii.
Aluzyjne w sposobie sugerowania znaczeń wyobrażenia dramatu porzuconej kobiety z dziećmi-lalkami (Rozstanie), zmysłowej namiętności kochan-ków (W otchłań),
instynktu agresji (Bajka) czy walki (Turniej) Wojtkiewicz przenosi w irrealny świat, w którym role osób dorosłych odgrywają dzieci i ich ożywione zabawki. Każdy z tych obrazów zdaje się ujawniać głęboko skrywane
w podświadomości pragnienia i namiętności, które - w myśl rozpowszechnionej w epoce modernizmu teorii Freuda - kiełkują już w psychice dziecka. Ich symboliczną wymowę współtworzy wyraźnie rozbrzmiewający dysonans
między niewinnością dziecięcej natury a egzystencjalnym wymiarem rozgrywających się na płótnie dramatów.
"Porwanie królewny" przywodzi na myśl tradycyjny schemat sceny ucieczki kochanków. Spięty
do skoku konik unosi w dal dziewczynkę-królewnę i jej bosonogiego rycerza. Dzieci bez żalu porzucają smutny ogród, w którym kwitną wątłe, rachityczne rośliny. Uciekinierów bezskutecznie usiłuje powstrzymać para
staruszków nadbiegających od strony białego dworku. W kontekście całego cyklu "Z dziecięcych póz" ich ucieczka w nieznane jawi się jako konsekwencja niezaspokojonej potrzeby swobody, pragnienia przygody
i wyrwania się z ciasnego kręgu codziennych domowych spraw. Również sceneria obrazu to rzeczywistość oglądana oczyma dziecka, wszystko wydaje się w niej możliwe, a zarazem jest umowne i sztuczne - rośliny rosną
w doniczkach wkopanych w ziemię, galopujący rumak, dziwnie podobny do drewnianej zabawki, jak gdyby zastygł w bezruchu, wznie¬siony ponad ziemią.
Obrazy tworzące cykl "Z dziecięcych póz" zostały
wykonane w technice tempery, która nadaje płótnom matowość tonu, doskonale odpowiada predylekcji Wojtkiewicza do barw stłumionych, jak gdyby spłowiałych, tworzących harmonię o subtelnej gradacji odcieni. Tony szaroperłowe,
blade zielenie, opalizujące biele i szarości, rdzawa, zgaszona czerwień są najczęściej zestawiane, na zasadzie kontrastu, z aksamitną czernią lub brązem. Tę wyszukaną gamę wzbogacają drobne akcenty żywszych barw:
ciemnego błękitu, żółcieni lub szafiru.
百度翻译：http://fanyi.baidu.com
